Alweer een mij complete onbekende band, deze keer uit Colorado. Enig zoekwerk leert me dat dit viertal rond zanger songschrijver Chuck Barry al sinds 2001 aan de weg aan het timmeren is.

Hun eerste plaat, Aim Low, kreeg overal laaiend enthousiaste kritieken en verkocht meer dan de gasten ooit hadden durven vermoeden. Of het met de opvolger zo’n vaart zal lopen, durf ik, na een luisterbeurt of zes, een beetje te betwijfelen. De mannen situeren zelf hun muziek in de zone tussen Hank Williams en Elvis, maar volgens mij klopt dat niet helemaal. OK, we hebben hier te maken met een min of meer hedendaagse versie van country, en de twangy gitaren zijn niet van de lucht, maar verder zie ik niet meteen de gelijkenis. Of het moest zijn vanwege de rare figuren die ronddolen in de teksten van de nummers. Nee, wat ik wel hoor, is vakkundig gespeelde, maar niet altijd even overtuigend gezongen neo - country, een beetje in de stijl van wat BR5-49 pleegden in hun begindagen.

Ik hoor verder flink wat uitwaaierende flarden alt. Country, ik hoor een band, die niet echt weet of ze zich ook mogen amuseren als ze hun nummers spelen. Niet dat dit slecht is, verre van, maar ik mis de bezieling die nodig is om deze plaat keer op keer opnieuw in de speler te stoppen. Nochtans, op sommige momenten, wanneer de band meer in de jamband richting opschuift, zoals op Hwy 666 en er een beetje blues door de country komt aanwaaien, merk je dat dit een groep met potentieel is.

Ik denk dat er een eenvoudige oplossing is voor wat in mijn ogen het probleem is van deze plaat: de nummers duren nu gemiddeld rond de 4 minuten. Doe daar een minuut van af, speel het een stuk gedrevener en gebalder en we zijn waar we moeten wezen. Nu is het teveel van mmja…(Dani)